Inmiddels zijn wij weer veilig terug na een fantastische week.
Klik hier voor de speciale kampkrant met al onze avonturen!
Op maandag 10 september is het al zo ver. Onze jaarlijkse kampweek. Iets eerder dan we normaal gewend zijn (mmestal vindt het vlak voor de herfstvakantie plaats) maar dat heeft wellicht het voordeel dat we wat meer nazomers weer krijgen.
Ook dit jaar staat ons kamphuis in Bergeijk, dicht bij de bossen. En dat komt goed uit want het thema van de kampweek is dit jaar "Gedoe in de Rimboe", de Nederlandse variant van "Rumble in the Jungle".
Er zal ons natuurlijk weer veel moois te wachten staan en we maken ons al op voor de ontmoeting met tijgers, leeuwen, slangen, krokodillen en andere gevaarlijke wilde dieren. Gelukkig zal er vast en zeker ook wel een meer vredelievende zebra of giraffe te bespeuren zijn. Daar gaan in ieder geval de juffen en meesters, die zeker niet zulke helden zijn als zij zich voor doen, van uit.
Gedurende de week zullen wij op deze pagina iedere nacht de verhalen van overdag proberen te plaatsen. Het ligt er daarbij natuurlijk helemaal aan of de bladeren van de klapperboom en de lianen onze wifi-verbinding door willen schakelen, maar wij doen ons best!
N.B. Foto's kunnen wij pas later plaatsen, deze zijn te zwaar om allemaal op de site gezet te worden vanuit ons kampadres. Daarbij willen wij eerst een mooie keuze maken uit alle foto's die gemaakt zijn (en dat zijn er heel wat!)
Voor de zekerheid kunt u hier ook de laatste nieuwsbrief met alle belangrijke gegevens en bijvoorbeeld de paklijst downloaden (klik hier). We moeten er natuurlijk niet aan denken dat we midden in de rimboe er plots achter komen dat niemand een zaklantaarn bij zich heeft, of zijn Tarzan-pyama is vergeten.
En zoals u wellicht al gewend bent staat onderaan deze pagina het actuele weerbericht voor Bergeijk en omstreken.
Maandag
Wij hoorden de roep, maandagochtend vroeg. De roep van de rimboe, het oerwoud, de jungle.
 De plannen waren snel gesmeed, de koffers nog sneller gepakt en de leerlingen en juffen en meesters van de Mattheusschool gingen op weg. Eerst nog met een bus richting het zuiden, later met volle bepakking lopend, steeds verder de donkere rimboe in.
Na een voorspoedige reis kwamen we aan op onze bestemming: een kampement in het midden van het oerwoud. Omringd door wilde dieren pakten wij onze hangmatten en klamboe's uit en aten de van thuis meegebrachte proviand met smaak. De komende dagen zullen we het moeten doen met het voedsel dat de jungle (en de keukenploeg) ons biedt.
Nadat onze slaapplaatsen in gereedheid waren gebracht, werden we met het kamplied welkom geheten door wel drie Jane's (u weet wel: van Tarzan). Zij vertelden ons welke gevaren ons te wachten staan de komende dagen. Het oerwoud is niet voor watjes!
Al gauw bleek dat het toch wel verstandig was om ons in de middag te bekwamen in verschillende zaken die het overleven in de jungle wat makkelijker zouden maken: er werden knapzakken gemaakt, we dansten de oerwouddans of trommelden onze boodschappen. We oefenden onze spieren door sport en spel en lieten ons beschilderen als tijger om niet al te zeer op te vallen in de rimboe.
Na deze activiteitenmiddag klonk een woest gebrul uit de hoofdhut: Balou, Bram en Bertus, drie wat zwaarlijvige bruine beren, riepen ons op om ons te verzamelen. Zij wilden ons wat oerwoudkneepjes leren, maar uiteindelijk bleken de kinderen slimmer dan deze drie honingsnoepers.
De kampvuren waren inmiddels flink opgestookt voor het avondmaal: meelwormen met een saus van papaja’s, tomaten en vers geschoten mierenetergehakt (ook wel bekend als macaroni met kaas).
Toe kregen wij een mengsel van yoghurt van de berggeit, wilde aardbeimousse met woudvruchten (bakje yoghurt met stukjes fruit).
 Wat overmoedig geworden gingen hierna de wat oudere groepen nog verder het woud in, terwijl de allerkleinsten alvast hun warme bedjes in doken.
Na een spannend uur, waarin het zeer de vraag was of iedereen wel veilig de weg terug vinden zou, was iedereen blij hun slaapplek te mogen opzoeken.
De machtige tijger, heerser van de jungle, brulde nog eenmaal zijn allesoverheersende brul, maar wij waren al te ver in dromenland om het nog te horen.
Dinsdag
 Vandaag waren de weergoden ons wat minder goed gestemd. Eerst leek het nog een warme, bewolkte maar droge dag te worden, maar na ons ontbijt met gebakken struisvogeleieren voor ieder die wilde (een ware tour de force voor de keukenploeg!), trok de hemel steeds verder dicht: de moesson leek zich aan te kondigen.
Tijdens de geplande Jungle-race bleef het lange tijd droog, terwijl wij van klapperboom tot klapperboom slingerden aan lianen, op apenjacht gingen, ons schminkten, in de rivier visten op oerwoudzalm en rimboepaling.
Plots echter vielen de eerste druppels en groeide het buitje al snel aan tot waterval en vluchtte iedereen naar binnen om daar wat te eten en te drinken.
Toen de buien even minderden waagden de meesten onder ons hun droge kleren voor een spannende lianentrekwedstrijd, die uiteindelijk door een groep leeuwen werd gewonnen. De vreugde om de winst moest echter van korte duur zijn, omdat opnieuw het water met bakken naar beneden kwam.
Noodgedwongen moesten wij vooral onder bladerdaken verpozen en ons vermaken met kleuren, kleien, spelen van spellen enz..
Opnieuw was de middag vrijgemaakt voor de activiteiten, die ons nog beter zouden voorbereiden op onze derde dag in de jungle, de woensdag, waarop menig huiveringwekkende route door de rimboe was uitgestippeld.
En weer trommelden, schilderden, dansten wij dat het een lieve lust was.
 Door het klateren van de regen was de roep van de drie beren ons bijna ontgaan, maar gelukkig waren er enkelen met een scherp gehoor die ons begeleiden naar de grote hut. de drie beren dachten ons te kunnen vertellen wat het verschil was tussen huisdieren en de wilde beesten van de jungle, maar uiteindelijk bleken zij een cavia niet van een krokodil te kunnen onderscheiden.
Gelukkig konden de leerlingen hen meer vertellen en uiteindelijk gingen niet wij, maar juist deze drie beren weer wat wijzer huiswaarts.
Na opnieuw een voedzame maaltijd (een spies met vlees van het wildebeest, gebakken woudaardappels, fijngestampte granaatappels en rimboesalade (spies kip, gebakken aardappeltjes, appelmoes en sla)) was het tijd voor het grote kampvuur.
 Rond het vuur zongen wij wat traditionele liederen, die volgens de overlevering al eeuwen lang in deze jungle gezongen werden: over beren die smeren, en tantes die van verre weer op bezoek komen, van potjes olifantenvet en de bek van nijlpaarden en krokodillen.
Langzaamaan vielen hier en daar de ogen toe en maakten wij ons op voor de nacht.
Morgen wacht ons een verre tocht tot in het hart van de duisternis, het midden van dit donkere woud.
Vele gevaren zullen ons deel worden en we zullen op alles moeten zijn voorbereid.
De nerveuze nachtvlinders vlogen nog even hun meest ingenieuze vlucht, maar wij waren reeds te ver gezakt in een diepe, droomloze slaap om het nog op te merken.
Woensdag
 Vandaag was de dag. De dag waar velen van ons naar toe geleefd hadden: het doel van onze ontdekkingstocht naar het diepste diep van het oerwoud. Naar de tempel van Dippiedoe (ofwel het pretpark).
Wij vertrokken 's ochtend vroeg in een karavaan van bus en wat auto's richting Eindhoven.
De lucht was inmiddels loodgrijs en het was kouder dan afgelopen dagen dus wij vreesden het ergste, maar uiteindelijk wist de zon in ieder geval de regen uit de lucht te houden en gaf af en toe nog genoeg warmte om ook buiten de tempel te genieten van de attracties.
 Gedurende de hele dag onderzochten wij alle hoeken en gaten van deze bijzondere tempel.
We moesten soms alle zeilen bijzetten om verschillende obstakels te overwinnen. Alle oefeningen van de afgelopen dagen wierpen nu hun vruchten af.
We slingerden als Tarzan per liaan van plek naar plek, gleden langs rotsen, gladgeslepen als glijbanen, steeds dieper en dieper.
We klommen langs bruggen en touwladders van punt naar punt.
Toen wij uiteindelijk geheel Dippiedoe in kaart gebracht hadden, gingen wij, na een maaltijd van aardappelen en kippenvleesklompjes (patat & kipnuggets) terug naar ons basiskamp.
 Daar werden wij verwelkomd door het inmiddels illustere drietal Balou, Bram en Brutus.
Zij hadden gisteren de kinderen rond het kampvuur het Berenlied horen zingen waarbij het verschil tussen over en door de berg aan de orde kwam.
Het drietal dacht dat het goed zou zijn om nog eens het verschil uit te leggen, maar bleek uiteindelijk zelf over tunnels en door bruggen te gaan.
Gelukkig wisten de leerlingen natuurlijk wel het verschil tussen over en door en konden dat met stoelen laten zien.
Het was een spannende dag geweest, en de meesten van ons waren nog wat onrustig. Sommigen beleefden de dag nogmaals, maar dan in slaapzak of onder deken.
De bonte tropische pauwenfamilie toonden in de ondergaande zon nog eenmaal hun verenpracht, maar onze ogen waren al te zeer toe om het nog op te merken.
Donderdag
De laatste dag. De tassen en rugzakken werden gepakt, de hangmatten opgerold.
Tijdens het ontbijt vertelde een van de gidsen, die ons hadden begeleid naar de tempel de vorige dag, dat er op een van de gevonden scherven van een antieke vaas aanwijzingen te vinden waren voor het vinden van een bijzondere schat.
Natuurlijk was onze nieuwsgierigheid meteen gewekt.
Schatten, daar houden ontdekkingsreizigers van. Aangevoerd door Indiana Jesse, die zijn verjaardag ook nog eens vierde vandaag, trokken wij opnieuw, voor een allerlaatste maal, de jungle in.
Om de een of andere reden gaf het vinden van de schat ons niet de voldoening, die wij hadden verwacht: het was leuk, lekker, maar er miste iets ...
Nog eenmaal snoven wij de lucht van de wilde orchidee op, nog eenmaal luisterden we naar de brul van de tijger, volgden we de vlucht van de nog wakkere nachtvlinders en keken we met open mond naar de verenpracht van de tropische pauw.
Toen, met nog een blik op de nu lege gronden van ons kampement, zetten wij ons weer langzaam in beweging door het oerwoud. Op weg naar huis.
En toen wij, eenmaal op onze thuisbasis onze geliefden, vaders, moeders, zussen, broers, omas, opas, tantes, ooms en voor sommige gidsen ook kinderen in onze armen sluiten konden, begrepen we:
hoe mooi ook de roep van de jungle en de waarde van de ontdekkingstocht en gevonden rijkdommen, uiteindelijk is het thuiskomen bij hen die wij liefhebben (en natuurlijk ons eigen zachte bed) de enige ware schat!
|
